 |
| केशवसुत |
आरंभी, म्हणजे मनुष्य नव्हता तेव्हा, क्षितीपासुनी
होता स्वर्ग न फार दूर; अपुल्या कांतिप्रसन्नेक्षणी
तो प॒थ्वीप्रत सौख्य नित्य वितरी, तेव्हा पुढे त्यावरी
गेली प्रीति जडून गंधवतिचे चित्तात भारी खरी.
निर्मीला नर नन्तर स्वतनुच्या तीने मळीपासुनी
इच्छा आपुलिया धरून हृदयी ही - गायने गाउनी
स्वर्ग आळवुनी नरे सुकुशले मोहनिया टाकिजे,
स्वर्गे येऊनि खालती मग तिशी प्रेमे सदा राहिजे.
या दुष्टे पण मानवे स्वजनना-पृथ्वीस ताइडूनिया
लाथेने, अपुल्या मनी अवथिले स्वर्गावरी जावया;
ती पाहूनि कृतघ्नता निज मनी तो स्वर्ग जो कोपला,
आवेशात उडूनि दरवर तो जाता तधी जाहला.
तेव्हापासुनि ही धरा झुरतेस; माते! चुकी जाहली!
स्वर्गा! तूहि अम्हा क्षमस्व सदया! ये खालता भरूतली -
ये बा! आणि या धरेस अगदी देऊ नको अंतर!
आहे तूजवरी तसेच बसले स्वर्गा! तिचे अंतर.
# स्वर्ग, पृथ्वी आणि मनुष्य #Keshavsut #केशवसुत #मराठी कविता
Comments
Post a Comment