आगगाडीच्या फलाटावर
शेकडो पायांची ,
बिन चेह~याची गर्दी;
गलका असंबद्ध आवाजांचा
धावपळ, रेटारेटी संवेदना शुन्य…….आणि ते लहान मुल केविलवाणे,
त्याची आई हरवलेली आंधळ्या गर्दीत,
ओक्साबोक्शी रडणारे,
असंबद्ध आवाजांच्या पुरात बुडणारे…..हळवा होतो माझा जीव,
मी जातो त्याच्या जवळ,
मला दिसतो त्याचा चेहरा;आणि मला आश्चर्याचा धक्काच बसतो:
तो चेहरा माझाच असतो!-मंगेश पाडगांवकर
Comments
Post a Comment